Naglalaro ako sa dagat ng tawagin ako ng isang kapwa beach bum. "Oi may meeting daw ang mga locals![skim and surfboarding]" sabi ni Winston. Sabi ko, "Ano yan at andaming camera? 'Di ba kakagaling pa lang dito nila Catherine de Castro last week?"
Maya maya andiyan na ang drum set, mga ilaw at kung anu-ano pa. Akala ko nga me beach party nanaman. Me shoot pala ng Music Video ang Delara. Dating Mojofly. Sabi ko Oh my Gulay! It's Lougee on da haus! Nangyare tuloy rakrakan sa tabing dagat magdamag tas sa Surfshack naman kinaumagahan.
Saludo ako sa mga gumawa. Magaling si Direk, magaling ang banda at patay na patay ako ke Lougee. Maganda ang Bagasbas. Maganda?! Isa akong writer. At isa rin akong musikero. Yung ginawa ni direk sa video is something i WOULD do. Pero nagawa niya yun sa isang malupit na paraan na alam kong di ko kaya. Gaya ng sabi ko, sampu ng mga inuman, pag-ekstra sa video at sa puyat, napakasaya ng jammingan namin noon sa Bagasbas.
Proud ako sa tambayan naming 'to..
Enjoy!
20080704
20080703
FudsTrip sa Ulan
Kahapon, galing ako sa beach. Ilang ka-tropa rin ang dinaanan ko para isama ngunit nabigo akong makahanap. Mainit ang ulo ko no'n. Pinapalayas nanaman kasi ako sa bahay. Hinataw ko ang sasakyan..
Pagdating ko sa tabing dagat, walang ni isang ka-tropa ang nandon. Pumunta ako sa dulo malapit sa airport at noon di'y nagmuni-muni.
Do you want to go to the seaside? I'm not trying to say that everybody wants to go
I fell in love at the seaside
She handled her charm with time and slight of hand..
Mag-iisang oras rin akong nagpalamig ng ulo. At sa aking pag-iisa, maraming agam-agam ang bumalik, maraming problemang bumabagabag sa aking dibdib ang nalunasan at ang katahimikan ng dagat ay bumalot sa aking saloobin. Isang pakiramdam ng ganap na kapayapaan.
Maya-maya, tanaw ko na sa malayo ang ulan na paparating. Isang unos mula sa karagatan na alam kong pati brief ko mababasa nanaman. Noon di'y umalis ako at nagmadali papuntang school.
Dahil sa kalmado ako, hindi nakaapekto ang problema sa bahay sa pagpasok ko ng araw na yon. Natapos ko ang araw ng wala nang iba pang insidente.
Dahil bungi-bungi ang sked ko kinabukasan, naisipan kong mamirata (dibidi ser, dibidi mam) para me trip ako ng gabing 'yon. Kaso ang anak ng kalungkutan, bago pa man lang ako makarating sa musliman, ayan na ang ulan. Mabuti naglakad lang ako. Makakapagkubli sa luha ng mga ulap. Noon nanaman lang ako ulit nakapaglakad-lakad sa centro. Nakabilang ako sa mga taong nagmamadali, nakikisukob at naglalakad ng mabilis wag lang mabasa. Pero basang-basa na ako. At imbes na sumama ang pakiramdam, lalo pa nitong pinalamig ang ulo ko. Ewan ko kung bakit. Pero alam kong may isang hibla ng pagkatao ko ang nabasa at muling nadiligan.
After being a recluse for so long, i finally felt I still belong in a society..
Nagutom ako. At sa limang taon ko sa nursing, hindi ko na ininda kung me makuha man ako ditong hepa..
Pagdating ko sa tabing dagat, walang ni isang ka-tropa ang nandon. Pumunta ako sa dulo malapit sa airport at noon di'y nagmuni-muni.
Do you want to go to the seaside? I'm not trying to say that everybody wants to go
I fell in love at the seaside
She handled her charm with time and slight of hand..
Mag-iisang oras rin akong nagpalamig ng ulo. At sa aking pag-iisa, maraming agam-agam ang bumalik, maraming problemang bumabagabag sa aking dibdib ang nalunasan at ang katahimikan ng dagat ay bumalot sa aking saloobin. Isang pakiramdam ng ganap na kapayapaan.
Maya-maya, tanaw ko na sa malayo ang ulan na paparating. Isang unos mula sa karagatan na alam kong pati brief ko mababasa nanaman. Noon di'y umalis ako at nagmadali papuntang school.
Dahil sa kalmado ako, hindi nakaapekto ang problema sa bahay sa pagpasok ko ng araw na yon. Natapos ko ang araw ng wala nang iba pang insidente.
Dahil bungi-bungi ang sked ko kinabukasan, naisipan kong mamirata (dibidi ser, dibidi mam) para me trip ako ng gabing 'yon. Kaso ang anak ng kalungkutan, bago pa man lang ako makarating sa musliman, ayan na ang ulan. Mabuti naglakad lang ako. Makakapagkubli sa luha ng mga ulap. Noon nanaman lang ako ulit nakapaglakad-lakad sa centro. Nakabilang ako sa mga taong nagmamadali, nakikisukob at naglalakad ng mabilis wag lang mabasa. Pero basang-basa na ako. At imbes na sumama ang pakiramdam, lalo pa nitong pinalamig ang ulo ko. Ewan ko kung bakit. Pero alam kong may isang hibla ng pagkatao ko ang nabasa at muling nadiligan.After being a recluse for so long, i finally felt I still belong in a society..
Nagutom ako. At sa limang taon ko sa nursing, hindi ko na ininda kung me makuha man ako ditong hepa..
wHat tHe f*Ck aM i stiLL doiN' iN CoLLeGe?
"Noy.. Kapag tumigil ka, tatamarin ka nang mag-aral.", payo sa'kin ni bayaw habang naglalakad sa bagong wing ng Robinson na sabi naman ni Lourice e mukhang trinoma. (gotta love the t-shirt project!) ayun.
E sabi ko naman, "Kuya, excited na nga ako e."
"Sinasabi mo lang yan.."
Fast forward 4 months later..
"Ma'am.. Nagpalit daw po kayo ng schedule tsaka classroom. E ngayon ko lang nahanap..", palusot ko habang inaabot ang gusot-gusot na classcard na tatlong linggo nang inooven sa u-box ng motor ko. Tatlong meeting ko rin siya hinanap hanggang sa makasalubong ko sa third floor.
"Ikaw talaga de Leon. Kung kelan prelims na.. Hala maghabol ka na lang." sagot naman ng very accomodating kong C.I.
Ngumiti na lang ako ng isang ngiti ng pasasalamat na 'di maikubling napipilitan. Hindi nga 'ata ako pwedeng mag-artista. Dahan-dahan naman akong tumalikod sa magiting kong guro tapos ay sumandal sa railing. Napatingin ako sa tower ng eskwelahan na hanggang ngayon ay hindi alam ng mga mag-aaral kung anong silbi kundi akyatin ng mga estudyanteng gustong tumalon at maghanap ng eksena kapag me sabit sa eskwela. Napatingin ako sa langit. Napatingin ako sa mga estudyante sa baba habang tumatawid sa quadrangle at may kani-kaniyang pinagkakaabalahan. Napatingin ako sa paligid sa labas ng eskuwela.
Daet. Bayan ko..
Sa apat na taon kong pagkawala, sa apat na taon kong pakikipagsapalaran sa "universidad", ni sa hinagap hindi ko akalain na dito rin pala ako babagsak sa isang loteng pinagsisiksik ang mga building na malaki pa yung school ko nung elementary. Napadpad ako mula sa aircon na ampitheater papunta sa lugar na kung saan walang marunong gumamit ng acetate. Wow pare. In fairness, may powerpoint.
Hindi ako mapang-husga. Hindi rin ako maarte. Pero tama si Bayaw. Tinamad na nga ako.. Marahil ay sa disappointment sa facilities, sa student body na walang proper diction at sa mga professor na mali-mali ang grammar. Hindi ako mapang-husga. Okey lang sa'kin.
Asan na kaya sila Jani? Sila Nancy? Sila Julma? Asan na ang Sabang Boys? Ang Tropa-klips? Ang Futuro-girls? Ang West-side Boys at ang Dota-all stars?
Nanghinayang ako. Nanghihinayang ako dahil sa tanda ko'ng to, alam kong nasa huli ang pagsisisi, hindi pa ako naghanda. Nagbulakbol. Naghabol ng prof at nabigo.
Sa mga kaibigan at kaklase kong naiwan.. Salamat sa mga ngiti, pakisama, tawanan, tulong at luha na binigay ninyo sa akin simula ng magkakila-kilala tayo hanggang sa pag-voluntary exit ko sa eskwela ni sister.
Napagtanto ko. Kailangan ko nang makatapos. Hindi sa hiya na isa akong presidente ng eskwela o dahil napag-iwanan na ako ng mga kaibigan at ka-batch ko. Kailangan ko nang makatapos para sa mga pangarap ko. Hindi man malinaw ang bukas ko, at least me diploma akong isasampal sa hahadlang sa kaisa-isa kong hangad na lumigaya..
E sabi ko naman, "Kuya, excited na nga ako e."
"Sinasabi mo lang yan.."
Fast forward 4 months later..
"Ma'am.. Nagpalit daw po kayo ng schedule tsaka classroom. E ngayon ko lang nahanap..", palusot ko habang inaabot ang gusot-gusot na classcard na tatlong linggo nang inooven sa u-box ng motor ko. Tatlong meeting ko rin siya hinanap hanggang sa makasalubong ko sa third floor.
"Ikaw talaga de Leon. Kung kelan prelims na.. Hala maghabol ka na lang." sagot naman ng very accomodating kong C.I.
Ngumiti na lang ako ng isang ngiti ng pasasalamat na 'di maikubling napipilitan. Hindi nga 'ata ako pwedeng mag-artista. Dahan-dahan naman akong tumalikod sa magiting kong guro tapos ay sumandal sa railing. Napatingin ako sa tower ng eskwelahan na hanggang ngayon ay hindi alam ng mga mag-aaral kung anong silbi kundi akyatin ng mga estudyanteng gustong tumalon at maghanap ng eksena kapag me sabit sa eskwela. Napatingin ako sa langit. Napatingin ako sa mga estudyante sa baba habang tumatawid sa quadrangle at may kani-kaniyang pinagkakaabalahan. Napatingin ako sa paligid sa labas ng eskuwela.
Daet. Bayan ko..
Sa apat na taon kong pagkawala, sa apat na taon kong pakikipagsapalaran sa "universidad", ni sa hinagap hindi ko akalain na dito rin pala ako babagsak sa isang loteng pinagsisiksik ang mga building na malaki pa yung school ko nung elementary. Napadpad ako mula sa aircon na ampitheater papunta sa lugar na kung saan walang marunong gumamit ng acetate. Wow pare. In fairness, may powerpoint.
Hindi ako mapang-husga. Hindi rin ako maarte. Pero tama si Bayaw. Tinamad na nga ako.. Marahil ay sa disappointment sa facilities, sa student body na walang proper diction at sa mga professor na mali-mali ang grammar. Hindi ako mapang-husga. Okey lang sa'kin.
Asan na kaya sila Jani? Sila Nancy? Sila Julma? Asan na ang Sabang Boys? Ang Tropa-klips? Ang Futuro-girls? Ang West-side Boys at ang Dota-all stars?Nanghinayang ako. Nanghihinayang ako dahil sa tanda ko'ng to, alam kong nasa huli ang pagsisisi, hindi pa ako naghanda. Nagbulakbol. Naghabol ng prof at nabigo.
Sa mga kaibigan at kaklase kong naiwan.. Salamat sa mga ngiti, pakisama, tawanan, tulong at luha na binigay ninyo sa akin simula ng magkakila-kilala tayo hanggang sa pag-voluntary exit ko sa eskwela ni sister.
Napagtanto ko. Kailangan ko nang makatapos. Hindi sa hiya na isa akong presidente ng eskwela o dahil napag-iwanan na ako ng mga kaibigan at ka-batch ko. Kailangan ko nang makatapos para sa mga pangarap ko. Hindi man malinaw ang bukas ko, at least me diploma akong isasampal sa hahadlang sa kaisa-isa kong hangad na lumigaya..
Subscribe to:
Posts (Atom)
