FudsTrip sa Ulan

Kahapon, galing ako sa beach. Ilang ka-tropa rin ang dinaanan ko para isama ngunit nabigo akong makahanap. Mainit ang ulo ko no'n. Pinapalayas nanaman kasi ako sa bahay. Hinataw ko ang sasakyan..

Pagdating ko sa tabing dagat, walang ni isang ka-tropa ang nandon. Pumunta ako sa dulo malapit sa airport at noon di'y nagmuni-muni.


Do you want to go to the seaside? I'm not trying to say that everybody wants to go
I fell in love at the seaside
She handled her charm with time and slight of hand..

Mag-iisang oras rin akong nagpalamig ng ulo. At sa aking pag-iisa, maraming agam-agam ang bumalik, maraming problemang bumabagabag sa aking dibdib ang nalunasan at ang katahimikan ng dagat ay bumalot sa aking saloobin. Isang pakiramdam ng ganap na kapayapaan.

Maya-maya, tanaw ko na sa malayo ang ulan na paparating. Isang unos mula sa karagatan na alam kong pati brief ko mababasa nanaman. Noon di'y umalis ako at nagmadali papuntang school.

Dahil sa kalmado ako, hindi nakaapekto ang problema sa bahay sa pagpasok ko ng araw na yon. Natapos ko ang araw ng wala nang iba pang insidente.

Dahil bungi-bungi ang sked ko kinabukasan, naisipan kong mamirata (dibidi ser, dibidi mam) para me trip ako ng gabing 'yon. Kaso ang anak ng kalungkutan, bago pa man lang ako makarating sa musliman, ayan na ang ulan. Mabuti naglakad lang ako. Makakapagkubli sa luha ng mga ulap. Noon nanaman lang ako ulit nakapaglakad-lakad sa centro. Nakabilang ako sa mga taong nagmamadali, nakikisukob at naglalakad ng mabilis wag lang mabasa. Pero basang-basa na ako. At imbes na sumama ang pakiramdam, lalo pa nitong pinalamig ang ulo ko. Ewan ko kung bakit. Pero alam kong may isang hibla ng pagkatao ko ang nabasa at muling nadiligan.

After being a recluse for so long, i finally felt I still belong in a society..

Nagutom ako. At sa limang taon ko sa nursing, hindi ko na ininda kung me makuha man ako ditong hepa..